سال های پر التهاب

ایستاده بودم و می‌نگریستم به دختری بی‌نقاب که صورت به باران سپرده بود که شاید بشوید آن ماه شوم را، به چاه که می‌خندید و در خودش فرو می‌ریخت، گوش سپردم به صدای آسمانی که تازیانه می‌زد و نوا و بینوا را، نفس می‌کشیدم عطر خاکی را که با آب می‌جوشید، می‌بلعیدم هوای نمناکی را که چاه خاکش می‌کرد و نوازش می‌کردم پدرم را که سیلاب می‌شست و با خود می‌برد.